Konferencje, książki i finansowanie

Wraz z postępem technicznym w sztucznej inteligencji w tym okresie rozpoczęto nowe konferencje i warsztaty, napisano podręczniki, a wsparcie finansowe dla badań podstawowych wzrosło, a następnie nieco osłabło. Pierwsza duża konferencja poświęcona wyłącznie sztucznej inteligencji odbyła się w Waszyngtonie w maju 1969 r. Organizowana przez Donalda E. Walkera z MITER Corporation i Alistaira Holdena z University of Washington, nazywało się to Międzynarodową Wspólną Konferencją na temat wywiadu sztucznego (IJCAI). Był sponsorowany przez szesnaście różnych towarzystw technicznych (wraz z niektórymi ich podgrupami) ze Stanów Zjednoczonych, Europy i Japonii. W konferencji wzięło udział około 600 osób, a autorzy z dziewięciu różnych krajów przedstawili sześćdziesiąt trzy artykuły. Dokumenty zebrano w tomie postępowania, który został udostępniony na konferencji wszystkim uczestnikom. Ze względu na sukces pierwszej konferencji postanowiono zorganizować drugą w Londynie w 1971 roku. W pierwszych latach organizacja konferencji była raczej nieformalna, a decyzje o przyszłych konferencjach podejmowała główna grupa niektórych liderów starców, którzy pojawili się na organizowaniu spotkań. Później ustanowiono bardziej formalne porozumienie dotyczące zarządzania "Międzynarodowymi wspólnymi konferencjami na temat sztuki Wywiad "z udziałem prezesa, rady powierniczej i sekretariatu.1 Od pierwszego spotkania konferencje IJCAI odbywają się co dwa lata (w nieparzystych latach), a miejsce odbywają się na przemian (luźno) między Ameryką Północną a resztą świata . Podobnie jak podczas pierwszej konferencji, postępowania są dystrybuowane na konferencjach. Jedna z najstarszych "grup zainteresowań specjalnych" Stowarzyszenia dla Computing Machinery (ACM) to SIGART (specjalna grupa interesu dla wywiadu technicznego). Zacząęła publikować biuletyn w 1966 r., który (jak mówi strona internetowa SIGART) kontynuował w różnych inkarnacjach (Biuletyn SIGART, Intelligence Magazine) do 2001 r. Dziś SIGART wspiera różne konferencje i warsztaty oraz organizuje spotkania, w których AI doktoranci mogą przedstawiać swoje prawie ukończone prace swoim rówieśnikom i starszym badaczom w celu komentowania i krytykowania. Gdy starszy zaczął rozwijać swoje techniki i metody, na niektórych uniwersytetach oferowane były kursy dla absolwentów sztucznej inteligencji, nauczanie tych kursów uważało, że warto pisać lub redagować książki o sztucznej inteligencji W 1963 r. Edward Feigenbaum i Julian Feldman, a następnie asystenci profesorów na UC Berkeley, opublikowali zbiór wczesnych artykułów na temat sztucznej inteligencji i nauk poznawczych, które wcześniej pojawiały się w różnych miejscach Tom nazywał się Computers and Thought i wymagał lektury dla pierwszych uczniów AI. Jak napisał Feigenbaum w wyd. ition: "Niektóre z artykułów są dziś równie ważne dla ich podstawowych pomysłów, jak były na przełomie lat 50. i 60., kiedy zostały napisane. Inne są interesujące jako kamienie milowe starszych, które dramatycznie się rozszerzyły i zmieniły". W 1965 roku opublikowałem książkę o sieci neuronowej i metodach statystycznych w rozpoznawaniu wzorców. W 1971 roku ukazała się książka o strategiach wyszukiwania AI. W tym samym czasie inne teksty opublikowali James Slagle i Bertram Raphael. Następnie warsztaty odbywały się co kilka lat w różnych miejscach. Każdy warsztat zaowocował książką o tytule Machine Intelligence N, gdzie N oznacza numer warsztatu i tomu. Ostatnie tomy zostały opublikowane online przez Electronic Transactions on Artificial Intelligence. Te książki zawierają jedne z najczęściej cytowanych i najważniejszych artykułów we wczesnej historii dziedziny. W tych latach Stany Zjednoczone były zaangażowane w wojnę w Wietnamie, a Kongres chciał się upewnić, że badania wspierane przez Departament Obrony USA są odpowiednie dla potrzeb wojskowych. W odpowiedzi na te naciski 19 listopada 1969 r. Kongres przekazał poprawkę "Mansfield" do ustawy o autoryzacji zamówień publicznych w dziedzinie obronności z 1970 r., jtóra wymagała, aby Departament Obrony ograniczył wsparcie badań podstawowych do projektów "mających bezpośredni i widoczny związek z konkretna funkcja lub operacja wojskowa" ,.23 marca 1972 r. Agencja Zaawansowanych Projektów Badawczych została przemianowana na Agencję Zaawansowanych Projektów Badawczych w Obronie (DARPA), aby odzwierciedlić nacisk na projekty, które przyczyniły się do zwiększenia zdolności wojskowych. (Nazwa powróciła do Agencja Zaawansowanych Projektów Badawczych w 1993 r., A następnie z powrotem do Agencji Zaawansowanych Projektów Badawczych Obrony w 1996 r.) Po drugiej stronie Atlantyku brytyjscy badacze sztucznej inteligencji doświadczyli własnego kryzysu finansowego. Jeden z głównych brytyjskich organów finansujących badania uniwersyteckie, Rada ds. Badań Naukowych zwróciła się do profesora Jamesa Lighthilla, słynnego hydrodynamika z Uniwersytetu Cambridge, o podjęcie oceny oceniającej sztuczny badania wywiadowcze. Raport Lighthill, zatytułowany "Sztuczna inteligencja: ogólna ankieta", nieco osobliwie podzielił badania nad sztuczną inteligencją na trzy kategorie, a mianowicie zaawansowaną automatyzację, komputerowe systemy centralnego układu nerwowego i pomosty pomiędzy nimi. Nazwał te kategorie odpowiednio A, C i B. Mimo, że opowiedział się za kontynuowaniem pracy w kategoriach A i C, był dość krytyczny wobec większości podstawowych badań AI, w tym robotyki i przetwarzania języka, które zaliczył do kategorii B. Napisał, że "w żadnej części społeczeństwa nie ma dotychczasowe odkrycia wywarły znaczący wpływ, który wówczas [około 1960] został obiecany ". Doszedł do wniosku, że istniejące techniki wyszukiwania AI (które pracowały nad problemami z zabawkami) nie skalowałyby się do rzeczywistych problemów, ponieważ byłyby utrudnione przez eksplozję kombinatoryczną. Raport Lighthill spowodował znaczne ograniczenie badań nad sztuczną inteligencją w Wielkiej Brytanii. W szczególności jedną z jego ofiar była praca nad robotem FREDDY i inne prace AI pod kierunkiem Donalda Michie w Edynburgu. Oto jeden z późniejszych komentarzy Michie na temat efektów raportu: dzieło doskonałości utalentowanych młodych ludzi zostało napiętnowane jako zła nauka, a eksperyment zabity w połowie trajektorii. To zniszczenie współpracującego mechanizmu ludzkiego i starannego rzemiosła wielu rąk jest gdzie indziej opisane jako nieszczęście. Ale mówiąc wprost, to było oburzenie. W późniejszym czasie, kiedy wartości i metody nauki ulegną dalszemu rozszerzeniu, a wartości przeciwnej polityki się zmniejszą, będzie to postrzegane jako takie. Przejście DARPA na krótkoterminowe badania stosowane wraz z Raportem Lighthilla i krytyka ze strony różnych obserwatorów stawiają trudności w podstawowych badaniach nad AI w ciągu najbliższych kilku lat. Niemniej jednak, w przeciwieństwie do oceny Lighthilla, wiele technik sztucznej inteligencji zaczęło stosować aplikację do prawdziwych problemów, rozpoczynając okres ekspansji w aplikacjach sztucznej inteligencji.

Obaj byli doktoranci na MIT w 1969 r. Marvin Minsky i Seymour Papert opublikowali wpływową książkę, w której udowodnili między innymi, że niektóre wersje perceptronów Rosenblatta mają poważne ograniczenia. Niektórzy tak twierdzą , książka Minsky′ego-Paperta była przyczyną słabnącego zainteresowania badaniami sieci neuronowych, ale wątpię w to. Po pierwsze, sam Rosenblatt zaczął koncentrować się na innych tematach na długo przed 1969, a sukces heurystycznych metod programowania spowodował odwrócenie uwagi (w tym mojej) od sieci neuronowych w połowie lat sześćdziesiątych. W 1965 roku Donald Michie z University of Edinburgh zorganizował pierwszy z kilku warsztatów "Machine Intelligence" tylko na zaproszenie. Ten pierwszy odbył się w Edynburgu i wzięli w nim udział amerykańscy i europejscy badacze. Uczestnicy wygłosili referaty na warsztatach, które zostały opublikowane w książce pod redakcją N. L. Collinsa i Donalda Michie w 1967 roku. Drugie warsztaty odbyły się we wrześniu 1966 roku, również na Uniwersytecie w Edynburgu. Kolejne warsztaty odbywały się co roku w Edynburgu do 1971 roku.